by Madeleine kando
Er was eens een meisje dat heel jong al heel triest was. Ze was steeds aan het dromen over mooie dingen, maar ze was altijd triest en stil als ze met andere mensen was. Ze was mooi, ze was triest en ze leefde in de wereld van gedachten en fantasieën.
Zo ging het een hele tijd. Ze werd steeds groter, ze begon af en toe om het hoekje te kijken van de werkelijkheid omdat ze zich toch wel een beetje eenzaam voelde in die mooie wereld waar ze helemaal alleen was. Maar iedere keer dat ze een blik wierp op de werkelijkheid schrok ze zo van dat vreemde reële gedoe dat ze gauw weer de deur dicht deed en nieuwe fantasieën opbouwde.
Toen was ze al een jonge vrouw en toen begon er iets heel ergs te gebeuren. Haar wereld werd aangevallen! Ze was er helemaal niet op verdacht en het gevolg was dat er een enorm slagveld plaatsvond. Het was verschrikkelijk! Alles wat ze al die jaren netjes gebouwd had, werd plotseling stukgemaakt. Die verschrikkelijke werkelijkheid was barbaars en wist van geen genade. Arm meisje, ze bevond zich plotseling midden in een vreemde vijandige werkelijkheid en ze wist niet hoe ze zich moest handhaven, ze had nog nooit iets geleerd over die werkelijkheid en het was een vreselijke strijd met alles wat om haar heen gebeurde.
Ze wist één ding en dat was vooral niet laten merken dat ze hier niet thuis hoorde, dat ze ergens anders vandaan kwam want dan zouden haar kansen op overleving nihil zijn. Dus ze stond op en begon te lopen en deed alles wat de werkelijkheid van haar verwachtte behalve dat ze niet werkelijk was. Maar alleen zij wist dat. En al gauw had ze zich aan die situatie aangepast, ze leefde zoals alle anderen en dacht steeds meer dat dat gewoon de manier was waarop iedereen leefde.
Maar het feit dat ze van binnen ergens anders thuis hoorde, dat ze ergens anders vandaan kwam, liet haar niet met rust. Ze kreeg een steeds groter gebrek aan werkelijkheidsgevoel, ze wist dat ze een rol speelde en dat het niet echt was en ze bleef triest, gesloten en op zichzelf gekeerd. Andere mensen vertrouwen kon ze niet, want die waren anders, die waren wel van deze wereld.
Eens kwam er een man die haar probeerde te helpen. Hij stak zijn hand uit en probeerde haar naar zich toe te halen, want hij wist dat ze triest en gesloten was en hij hield van haar, ook al was ze niet werkelijk. Maar het meisje schrok en verzon een list om zich te verstoppen. Ze kon die man toch ook niet vertrouwen, hij was niet van haar wereld, hij was een vreemde werkelijke man.
Ratio en allerlei verstoppertjes-spelletjes hebben het meisje steeds behouden van een grote catastrofe, maar ze is nog steeds triest en gesloten en hoewel ze nog altijd wel onbewust verlangt er naar haar rol te laten vallen en echt voorgoed in de werkelijkheid te stappen, blijft er niet veel anders voor haar over dan tussen twee werelden in het leven.
De wereld waar ze vandaan komt en de andere wereld van de werkelijkheid waar ze niet in thuis hoort, maar waar ze haar rol met steeds meer waarachtigheid speelt en binnenkort weet ze zelf niet meer dat ze een rol speelt, dan is de ‘werkelijkheid’ zo ‘onwerkelijk’ en zo ver weg en zo verwrongen dat ze als een kameleon voorgoed van kleur verandert en wie weet, is dat wat de meeste mensen doen.
Van kleur veranderen en er niet meer over nadenken wat hun oorspronkelijke kleur was. Misschien als ze heel oud zijn en helemaal niets meer te verliezen en te verwachten hebben, dat ze dan denken: maar ik ben eigenlijk helemaal niet rood, ik ben geel en dat heb ik al die tijd vergeten en nu is het te laat om het te veranderen.
English Translation
The Little Girl
"Once upon a time, there was a little girl who was very sad from a very young age. She would always dream about beautiful things, but whenever she was with other people, she was always sad and silent. She was beautiful, she was sad, and she lived in a world of thoughts and fantasies.
This went on for a long time. She grew older, occasionally peeking around the corner into reality because she felt a bit lonely in that beautiful world. But every time she glanced at reality, she was so startled by that strange real stuff that she quickly closed the door and built new fantasies.
She grew into a young woman, when something terrible happened. Her world was under attack! She was completely unprepared, and it turned into a tremendous battlefield. It was terrible! Everything she had carefully built over the years was suddenly shattered. That terrible reality was barbaric and showed no mercy. Poor girl, she found herself suddenly in a strange, hostile reality, and she didn't know how to cope. She had never learned anything about that reality, and it was struggling with everything that happened around her.
She knew one thing, and that was to never show that she didn't belong here, that she came from somewhere else because then her chances of survival would be nil. So, she stood up and started walking, doing everything that reality expected of her except that she wasn't real. But only she knew that. Soon enough, she had adapted to that situation; she lived like everyone else and increasingly believed that was just how everyone lived.
But the fact that she belonged somewhere else, didn't leave her at peace. She increasingly lacked a sense of reality; she knew she was playing a role, and she remained sad, closed off, and withdrawn. She couldn't trust other people because they were different; they were of this world. One day, a man came who tried to help her. He reached out his hand and tried to pull her close because he knew she was sad and closed off, and he loved her, even though she wasn't real. But the girl got scared and devised a plan to hide. She couldn't trust that man either; he wasn't from her world, he was a strange, real man.
Reason and all sorts of hiding games have always saved the girl from a major catastrophe, but she is still sad and closed off. Although unconsciously she longs to drop her role and step truly and forever into reality, there isn't much else for her than to live between two worlds.
The world she comes from and this other world of reality where she doesn't belong, but where she increasingly plays her role with authenticity. Soon, she won't even know she's playing a role anymore; then, the 'reality' becomes so 'unreal' and so distant and distorted that she permanently changes color like a chameleon. Who knows, maybe that's what most people do.
Change color and no longer think about what their original color was. Maybe when they're very old and have nothing more to lose or expect, they might think: 'But I'm actually not red, I'm yellow, and I've forgotten that all this time, and now it's too late to change it." leave comment here
